Er zijn zoveel dingen, mensen, gebeurtenissen die het waard zijn onverholen dankbaar voor te zijn. Waar ik mij soms eenzaam heb gevóéld, heb ik me altijd gerealiseerd dat ik dat niet bén. Ieder belangstellend of geruststellend woord dat werd uitgesproken, van dichtbij of uit onverwachte hoek, digitaal of met een kus op mijn wang. Of juist de eerlijke woorden, waar angst, maar belangrijker nog, realiteit uit sprak. Alles heb ik in me opgenomen, om nooit los te laten. Hier een aantal ervan.
Laten we dansen
Mijn lieve James en Anna. Alles heb ik in het werk gesteld mijn verdriet van jullie verborgen te houden, vanaf die vrijdag in juli. Missie mislukt, shit. Wat zijn jullie veerkrachtig. Wat zijn jullie eerlijk, en wijs. ´A mountain never seems to have the need to speak, a look that shares so many seek. The sweetest feeling I got from you, the things I said to you were true. I could never change just what I feel, my face will never show what is not real.´ Jullie zijn mij, ik ben jullie. Één plus één is drie. Dans om te beseffen.
Het ging best oké wel, met ups en downs. Maar ik wist dat dat moment ging komen. Dat er vele momenten zouden komen, maar deze beangstigde me het meest. Kwieb. Kwieb, die afscheid moest gaan nemen van haar tweelingzus. En mijn moeder van de hare. Bizar, wat jij met haar hebt gedaan. Ze was eigenlijk al bezig te vertrekken, maar jij bracht haar terug. Gepraat hebben we, hebben jullie samen. Jullie liefde voor elkaar is zo uniek, dit had niemand anders gelukt. En je bracht haar die laatste dagen ook een beetje terug naar mij, even. Ik ben je zo dankbaar. Jouw handen die die van mam insmeren met Therme, niet omdat het moet maar omdat het fijn is. De zieldiepe pijn die ik voelde, toen je de kamer uit kwam en we op de trap zaten te huilen. Het terugkomen naar de kamer, vlak nadat ze gestorven was. Dichterbij dan jou kom ik nooit meer bij haar. Nogmaals, ik ben je zo dankbaar. Omdat ik weet dat jij evenveel van haar houdt als ik. Dans om te vergeten.
Peter. Grote, lange, knuffel van een Peter. Nooit eerder had ik verdriet gezien in je ogen, nu meer dan me lief is. Ik heb me veilig gevoeld, als een klein bang meisje van vijf in het pikkedonker, door jou. Fysiek, maar je hebt me ook mentaal tegen mezelf beschermd. Met een vanzelfsprekendheid marcheerde je de deur binnen, koffer in de hand, en je nam het over. Ik voel rillingen, elke keer als ik denk aan de snelle kusjes op mijn moeders hand. Mijn huid wordt koud bij de gedachte aan de 46-jaar durende liefde en respect in jullie ogen. Maar wanneer ik denk aan hoeveel je hebt geregeld, en er wás, neemt dankbaarheid het over van de rillingen. Als we het hebben over uitgestoken handen, dan nam ik graag de jouwe. Dans om los te laten wat je even niet wilt weten.
Maar ik denk aan jou, Arjan, alle uren met jou zijn goud. Geen telefoontje heb je gemist, geen appje onbeantwoord, geen knuffel achterwege gelaten. Doorgaan, dat ben jij. Als ik om half 2 belde dat ik met mam een broodje ging eten, had jij je jas al aan om de kinderen op te halen uit school. Alle uren met jou zijn goud, maar ik miste ze omdat ik uitgeput op de bank in slaap gevallen was. Of omdat ik elders was, mentaal. Ik mis het goud. Ik mis mezelf, en ons. Het spijt me, dat mijn hoofd zich niet in meer dan één ding kan verliezen, en dat ik nu verloren ben. En als ik wist wat ik deed, dan was ik allang de weg kwijt. Dus ik vraag ga je mee, dan vergeten we de tijd. Ja we dansen de zon op, het is te laat om nog stil te staan, ja we dansen de zon op, zodat het leven door kan gaan. Ik hou van jou. Dansen zonder reden, dansen om te bewegen.
Eenzaam gevoeld, maar nooit geweest. Mijn broers, Dion en Tyas. Broer en kleine. Met name de eerste weken was het lastig om in al het geweld van zeer snel veranderende situaties een logica te vinden, laat staan tijd. Er zijn harde woorden gevallen, er zijn verwijten geweest. Frustraties, wensen, een overweldigend gevoel van eenzaamheid.Toch heb ik versteld gestaan. ´Kels, ik heb een idee. Als ik nou...´Kels, morgen om half 10 haal ik oma op en dan komen we´. Kleine kinderen op onze zolderkamer, zo zou ik me later voelen. Dit keer zonder ninja turtles, zonder gameboys, en zonder alles waarmee onze ouders ons nooit tekort hebben gedaan. Wij drie, broers en zus, en we kennen niets anders meer dan ons veilige huis en ouders. Eenzaam gevoeld, maar nooit geweest. 'Je mag me altijd bellen', met een kus op mijn hoofd van Nathalie. De waanzinnig openhartige brief van Manoek, die de al voor haar bestaande liefde in het hart van onze moeder zwart op wit bevestigde. Broers. 'Lonely water, lonely water, won't you let us wander, let us hold each other.' Dansen om te hopen, hopen, hoop doet leven.
Vriendschap sterft nooit, in een goed hart. Wat heb je me blij gemaakt met je aanwezigheid, Greet. Met elk appje dat mijn moeder deed lachen, de foto's van je kleinkinderen. De hartjes, en nog meer hartjes, oh de ontelbare hartjes die ik voorbij zag komen. De heerlijke dagen waarin mam opleefde. Meisjes van 18 leken jullie, terwijl jullie mijn broertje voor de gek wilden houden. Het kostte me geen enkele moeite om jullie jong, gezond, en onbezorgd voor te stellen wanneer ik jullie samen zag. Beide erg ziek, maar beide niet bereid er aan over te geven. Vechters. De tranen in je stem terwijl je dacht dat je mam al aan de telefoon had, die laatste avond. Ik hou van je, Mel. Keer op keer hoorde ik het je zeggen terwijl ik de donkere gang over rende, zodat mijn moeder het zou horen. Keer op keer brak mijn hart en lijmde het zich meteen weer met de liefde die ik voelde. Verbonden. Jullie zijn wat vriendschap is. Dans met mij vanavond.
Een soortgelijke verbondenheid ken ik zelf ook. Mijn zusje, mijn liefste vriendin, mijn ziel in een ander lichaam. We zijn zo verschillend, maar met niemand anders zal ik ooit de verbondenheid voelen die wij hebben. We hebben soms geen woorden nodig. Ik wist ruim van tevoren dat ik naar jóú toe moest gaan, de dag erna. Het was een drang die niet tegengehouden kon worden. Ik moest terug naar het normale, want het leven, of de dood, had me in de houdgreep. En dus praatten we over de middelbare school en 'lekkere' wiskundeleraren. En dus lazen we dat geweldige verjaardagskaartje met zijn tweeën wel tien keer voor aan Milou. Het belangrijkste; jij was er. Je was er ook in mijn meest pijnlijke moment, toen ik mam voor de laatste keer alleen moest laten, en haalde me eruit. Zoals je er altijd bent, zelfs als we elkaar die paar uur niet spreken. Ik voel het, ik weet het. Ik heb je vreselijk, vreselijk lief. Lieve Suus, we delen nu acht jaar later écht alles; we voelen beide wat gemis is. Voor altijd mijn zussie. Dans tot alles stil staat.
Soms werd het me verweten, en het heeft een heleboel scenario's gekend voordat het gebeurde. Mijn ouders achtervolgden ons in onze stuwende drang naar een landelijker leven waar de kinderen zouden kunnen opgroeien. Doetinchem, werd het, tussen bossen en kastelen. Uiteindelijk vonden ze een lief huis op 300 meter afstand van dat van ons. Pap, je bloeide op. Fysiek, van een hoopje ziekenhuisfanaat naar hele dagen zonder zuurstof. Van speciale klinieken en herhaaldelijke opmerkingen dat je 'op deze manier het einde van het jaar niet meer zou meemaken', naar frisse moed en frisse lucht. Mentaal altijd grotendeels achtergebleven in Delft. Hoe kan het ook anders, geboren, getogen en ingebrand in je ziel. Waardevol, dat jullie in 'mijn' buurt zijn gekomen, op vele lagen en manieren. De laatste dagen ben je dat geweest hoe ik je altijd heb gezien; volhardend. Soms is jullie leven lastig geweest, maar niets deed er meer toe, die laatste dagen. Haar hand, die hand waar het leven langzaam uit wegglipte, reikte naar jou. Dat moment, daar laat op de avond terwijl we luisterden naar mooie muziek, zit voorgoed in mijn ziel gebrand. 'To sing you songs from olden times, to keep the love light gleaming. 'Cause there's a place where we can go, where we will not be parted. And who alone will enter there? Only the broken hearted.' En mocht het licht ooit uitgaan, dan zal ik aan jouw kant staan.
De eerste die ik bel; voor een lulpraatje, spuien van frustratie, het kalmerende of juist het confronterende. Peter. Nul zes elf negenen... Het zit in mijn vingertoppen ingebrand. En de twee woorden uit de mond van het andere deel van het gouden (nou ja, dit jaar nog zilveren) paar, Maritza; 'ha meissie´. Dan voel ik rust, want het voelt als thuis. Voor alles kan ik bij jullie terecht, alles en meer. Jullie zijn zo'n vanzelfsprekendheid, jullie zijn mijn wortels diep in de aarde. Het voelt niet als thuis, jullie zíjn thuis. Een stuk thuis, ook bij mij in het ziekenhuis. Met de grootste nederigheid werd lang gewikt en gewogen of we jullie jubileum nog wel zouden vieren. Ik vond het voorbij laten gaan geen optie. Zo'n voorbeeld voor velen, een hechter team ken ik niet, bestaat niet. Laten we dansen, net als 25 jaar geleden. Laten we dansen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten