Al op vijfjarige leeftijd introduceerde mijn moeder de film Hair in mijn leven. Zat als ze was van de videobanden die we eindeloos telkens opnieuw bekeken, wist ze dat er levenslessen te vinden waren voor mij. "Her? Wat is Her?" vroeg ik me hardop in steenkolen Engels af. Kristalhelder zie ik haar nu nog staan, met de stofzuiger in haar handen. "Zet nou maar aan", was alles wat ze zei.
Een openingsscène zonder gesproken tekst vulde het beeld, een jonge man van het platteland die vertrekt naar de grote stad met enkel een tas en 50 dollar, gekregen van zijn vader om te gaan vechten in de Vietnamoorlog. Een, voor een vijfjarig kind, onnavolgbaar verhaal over liefde, vrijheid en nieuwe horizons volgde op die scène, maar ik bleek voorgoed verkocht en verknocht. Iedere noot van de briljante muziek, ieder woord dat door de karakters wordt uitgesproken: ze zijn voor altijd ingebrand in mijn ziel.
Ze was geen grote prater, mijn moeder. En hoewel ik nog lange tijd de lessen die ze me wilde meegeven door me de film te laten zien niet zou begrijpen, heeft mijn leven en mijn karakter zich er omheen gevouwen. Ronduit geobsedeerd heb ik de film in mijn leven, zonder overdrijven, meer dan 500 keer gezien. 1000 is waarschijnlijker en eerlijker. De muziek een veelvoud daarvan beluisterd. De musicals in vele vormen, van kleinkunst tot bombastische Broadway show, bezocht met mijn oom. Nul keer heeft ze daar over geklaagd, gezegd dat het genoeg was. Alsof ze vond dat de horizon die ze me gegeven had een steady basis moest worden.
Alle karakters uit de film huizen in mij. Soms ben ik als Berger: de onbezorgde, heldhaftige leider met een vrije geest en een sterk gevoel voor vriendschappelijkheid en vrede. "I got life, mother. I got laughs, sister. I got freedom, brother, and I got good times, man."
Op andere momenten voel ik de Sheila in mij: de jonge vrouw, ogenschijnlijk zorgeloos en braaf maar wiens diepere, tweede laag schuilhoudt in haar ogen. "Good morning, starshine. The earth says hello. You twinkle above us, we twinkle below".
En meestal ook de onbegrepen verloofde van Hud, wiens persoonlijke frustraties moeiteloos uit haar mond rollen, waar mensen angstig afstand van nemen en weglopen. "How can people have no feelings, how can they ignore their friends. Easy to be proud, easy to say no."
Maar vaak neemt Claude het over: met zijn zoekende, zorgelijke natuur, zijn brein dat voortdurend in tweestrijd is tussen vrijheid willen en de regels volgen, maar altijd op zoek is naar de horizon in alles. "Where do I go? Follow my heartbeat. Where do I go? Follow my hand. Where do they lead me, and will I ever discover why I live and die?"
Het verhaal vormt zich om Claude en Berger heen; twee jonge mannen in een tijd waarin hun autonomie, vriendschap en persoonlijke vrijheid vochten met opgelegde haat en leugens. Een zoektocht naar de horizon, de constante lijn, of je je er nu zuidelijk of noordelijk van bevindt. De film is een metafoor voor de grotere boodschap die er in huist: life is around you and in you: let the sunshine in.
Al op vijfjarige leeftijd introduceerde mijn moeder me in de wervelwind die Hair heet. De kabbelende golven die de horizon vormen, meteen voelbaar in de openingsscène, waar Claude de bus neemt, op weg naar zijn ondergang. En nu, ruim 27 jaar later en twee jaar na haar sterven, luister ik op deze dag naar de muziek. Dankbaar voor de levenslessen, voor de golven in het karakter en leven dat ze me gegeven heeft. Voor de boodschap dat ik zoekende mag zijn. Voor de horizon die ze me in die eerste scène aangereikt heeft, en nu voor altijd zelf is. Voor Her.
"And in this lifetime we'll rise before we fall'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten